Hallo, ik ben Antoinette. Ik groeide op als arbeidersdochter in een rijke wijk en ging naar een eliteschool. Toen zag ik het verschil nog niet, maar later veranderde dat.

In 2000 werd ik ziek op vakantie. Ik hield daar fibromyalgie aan over en verloor mijn baan. Werken lukte niet meer, maar ik kwam niet in een WIA-traject terecht. In plaats daarvan werd ik van re-integratiebureau naar re-integratiebureau gestuurd. Ondertussen kregen we het financieel steeds moeilijker.

“In 2005 kwamen de toeslagen – dat leek een lichtpuntje, maar het werd een bron van ellende.”

Toen ik zwanger werd in 2004, leefden we op één inkomen. In 2005 kwamen de toeslagen – dat leek een lichtpuntje, maar het werd een bron van ellende. Elk jaar kwamen er nieuwe terugbetalingen, ondanks hulp bij het invullen. Door fouten bij de Belastingdienst bouwden we langzaam schulden op. Later bleek zelfs dat mijn ex-partner twee keer hetzelfde sofinummer had gekregen – maar ook dat moesten wij zogenaamd weten.

We kwamen in de knel. Soms had ik nog maar één euro over voor brood. Toen mijn partner in een burn-out raakte, verliet hij ons onverwacht. Ik bleef achter met twee jonge kinderen, een restschuld, geen werk en geen inkomen. En dat op de eerste dag van de zomervakantie.

Ik vroeg een uitkering aan, maar dat duurt erg lang. Uit pure wanhoop ging ik naar de welzijnsorganisatie. Daar stortte ik in. Gelukkig werd ik gezien en geholpen. Via hen kwam ik terecht bij Stichting Leergeld. Zij namen veel zorgen over wat betreft de kinderen.

Bij de gemeente begon de strijd om aan het werk te komen. Ik werd voor 100% goedgekeurd om te werken, ondanks mijn klachten. Zonder inkomen gold ik als ‘werkfit’, mét inkomen was ik deels afgekeurd geweest. Ik had al jaren niet gewerkt, mijn kinderen waren nog jong en ik had veel problemen – fysiek, mentaal en financieel.

Toen vond ik mijn kracht in het volgen van cursussen voor ervaringsdeskundigen. Stap voor stap ging ik van ‘overleven’ naar ‘inzicht’. Van een rugzak vol ellende naar een rugzak vol handvatten. Geen grote opleidingen, maar korte, haalbare cursussen. Zo vond ik mijn eigen pad. En dat wil ik blijven volgen – en delen.